Een weekje van mijn Gentse leven

Voordat je deze en andere blogs op deze site leest: ja er staan waarschijnlijk taalfouten in of vreemde zinsconstructies. Ik heb besloten om gewoon te schrijven en met jullie te delen wat ik mee maak. En dus mogen jullie ook mijn taalzwakke momentjes meemaken :p

Maandagochtend: ik voel me eindelijk wat beter, yes! En stage is niet al te zwaar vandaag. Een beetje presentaties bekijken en beoordelen en dan weer lekker naar huis om vervolgens wat huiswerk bij te werken. Maar dat ging iets anders dan gepland. Op stage voelde ik me opeens niet meer zo goed. Ik stapte van de fiets en had het ontzettend warm, begon te hoesten en hoofdpijn liet zijn gezicht ook weer even zien. Waarom!?

Uiteraard ging mijn les dan ook niet zo goed. Ik heb mijn lesdoelen wel behaald, maar het kostte mij ontzettend veel energie om de klas stil te krijgen en vooral stil te houden. Soms lukte het ook gewoon niet. Gelukkig troostte mijn coach mij met de opmerking: “je hebt al laten zien dat je het kunt. Haal uit zo’n les je kracht.”. Deze helende opmerking werd echter op mijn weg naar huis meteen weggespoeld. Ik stapte op mijn fiets en meteen kwam de ijskoude hagel en regen met bakken uit de hemel vallen. Hoe hard ik ook fietste, warm kreeg ik het niet. Thuis gauw de natte bende uit en hopen dat ik niet.. o, laat maar ik ben alweer ziek. Binnen een half uur lag ik weer plat onder een dekentje.

Dinsdagochtend: de wekker gaat en ik ben nog steeds niet fit noch uitgeslapen. Mijn huisgenoten hadden het namelijk erg gezellig voor mijn raam en ik had niet de moed om ze te vragen ergens anders te gaan staan. En als kers op de taart werd ik wakker met verstikkende zenuwen. Ik moest die dag namelijk voor het eerst in mijn docentenleven lesgeven over beeldspraak en ik weet niet of ik dat wel kan. Aan Vlaamse kinderen. Vlaamse kinderen die ik niet altijd versta. De klas en ik zijn ook nog niet echt aan elkaar gewend en poëzie is toch een onzeker onderwerp. Hoe ga ik dat dan aanpakken? Wat als ze zich niet veilig genoeg voelen in mijn les en dus niet goed mee durven doen als ik ze vraag om eens een voorbeeld van een eigen gemaakt beeld te geven? Wat als ik ze niet goed versta of nog erger hun voorbeeld zelf even niet begrijp? Met al deze gedachten ben ik toch maar op de fiets gestapt en na 20 minuten gefietst te hebben, is er geen tijd meer om na te denken over mijn onzekerheden. Het is showtime.

Tijdens het geven van de les heb ik expres niet naar mijn coach gekeken. Ze zat in het midden achterin het lokaal mijn les te bekijken. Natuurlijk gonsde mijn onzekerheid nog wel na in mijn hoofd, maar op een gegeven moment besloot ik gewoon te gaan met die banaan. Gaat het mis, dan leer ik ervan. En het heeft gewerkt! Mijn coach kwam na de les naar mij toe “vanwaar die onzekerheid? Het was een goede les. Kun je deze les morgen ook aan de economische klas geven?”. O en die les mocht ook gelijk zelfstandig, want ze moest zelf eigenlijk ergens anders zijn. Wat. Ontzettend. Gaaf! Mijn coach gaf zelfs aan dat ze volgend jaar ook op deze manier deze leerstof aan zal bieden. Dat is pas een eer. En dat te bedenken dat ik aan het begin van jaar 3 niet zeker wist of ik dit wel zou kunnen. Wauw!

Zo koud als de maandag was, zo warm was deze dinsdag. Want ik was nog niet zo lang thuis of de postbode bezorgde een pakketje voor mij. Voor mij? Een pakketje? Yes! Het pakketje komt uit Friesland en daarmee dus van mijn lieve zus en schoonzus. Ik liep vol van euforie en rende naar mijn kamer om de doos te openen. Vol met eten en thee. Yes, yes, YES! Maar ook een kaartje met warme woorden van twee voor mij heel belangrijke mensen. Wat fijn om een stukje thuis in een doosje te ontvangen. Ik heb dan ook het doosje twee dagen op mijn bureau laten staan voordat ik alles een plek ging geven in mijn kamer. Ik wilde gewoon even met die doos zijn.

Vier dagen later: inmiddels op deze zaterdagmiddag besef ik dat ik niet gewoon even met die doos wilde zijn, maar eigenlijk met de zenders van deze doos. De doos is een metafoor voor mijn zus en schoonzus, om even in de beeldspraak te blijven. En dan komt het als een klap in mijn gezicht aan. Ik mis ze. Ik mis ze enorm. Ik kan hier niet even gaan hardlopen met mijn zussen, wat ik in Nederland minstens twee keer per week deed. En ook even bankhangen op hun bank als ik dat nodig heb, zit er even niet in de komende maanden. En dan gaat het balletje rollen. Wist je trouwens dat dat doosje vol liefde driehonderd en tién kilometers heeft afgelegd? Dat is zo'n beetje drie uur met de auto of lekker vijf uurtjes in de trein met die fijne aansluitingen.

En daar ga ik dan. Ik heb opgezocht hoe ver het eigenlijk rijden is. Hoe groot de afstand nu echt is. Ik begrijp nu ook waarom ik al die tijd geen blog heb geschreven met veel inhoud. Dat zet mij namelijk aan het denken. Dan moet ik echt gaan nadenken over wat deze ervaring met mij doet. Het is echt geweldig om deze uitwisseling te doen. Maar soms ook even niet. Soms kom ik mijzelf opeens keihard tegen of merk ik wat er eigenlijk in mijn reguliere leventje in Nederland allemaal gaande is. Het is alsof je even uit je Nederlandse leven stapt en daar van buitenaf even naar kunt kijken. En voor mij is het niet gemakkelijk om daarmee om te gaan. Maar ik zie hier dat ik ook met de minder leuke dingen moet omgaan. Ik kan er niet altijd letterlijk voor weglopen op de atletiekbaan of het wegshoppen, weglachen of negeren. Soms moet ik het dus maar even ondergaan. Zoals nu.
Na een maand in Gent mis ik op dit moment mijn familie en vrienden met heel mijn hart. Maar vooral mijn familie. Juist die kleine dagelijkse momentjes. Even mijn hersenspinsels met mijn ouders delen om vervolgens weer naar boven te rennen om verder te studeren. Of mijn zus die laat weten dat ik wederom weer iets bij haar heb laten liggen, omdat ik op een of andere manier nooit bij haar weg kan gaan zonder iets te vergeten. En dan heb ik nog mijn jongste broer die casual binnen komt lopen om mee te eten en dan vervolgens naar zijn vrienden gaat. Gratis eten en speeddaten met mijn broer zit er dus even niet in.

Nee. Ik moet het doen met het lieve kwijlende bekje van mijn neefje die volop in mijn Skypebeeld is om tanti Laura een kusje te geven. Om hem vervolgens achter de laptop te horen zoeken naar tanti Laura, want het is wel tijd dat ik weer terugkom. Mijn oudste broer komt namelijk niet naar Gent om zijn zoontje af te zetten, zodat ik op hem kan passen. Waarom ging ik ook alweer vrijwillig naar Gent?

En nu ga ik even een kopje thee drinken. De thee uit de doos die nog steeds in mijn kamer staat.Enzo.

Liefs uit Gent. Doei!

p.s. de afgelopen weken heb ik geen blog geschreven, maar ik zal deze met terugwerkende kracht gaan schrijven :)