Culture shock model: feit of fabel?

Een van de opdrachten rond mijn minor is verkennen in hoeverre het culture shock model van Pedersen voor mij opgaat. Nu had ik dat tijdens mijn minor kunnen doen, maar ik vind dat ik die vraag het beste kan beantwoorden nadat ik alles heb meegemaakt. Hier volgt dan een beschouwing over het al dan niet ervaren de fasen uit het culture shock model.

De eerste fase: honeymoon phase.
Deze fase heb ik vanaf dag een heel duidelijk gehad. Alles aan Gent was geweldig. De eerste twee weken was ik dan ook iedere dag buiten te vinden om de stad en de school te verkennen. Alles was werkelijk waar ge-wel-dig. En dat idee heb ik denk ik tot een bepaald moment gehad: begin april.

Toen april haar intrede deed, deed ook de tweede fase in mijn minorleven haar intrede: negotiation phase. Dit is gekomen door een paar vervelende aanvaringen waaronder het feit dat ik bestolen ben van mijn pinpas, laatste cash en mobiele telefoon. Dat was even een flinke klap in mijn gezicht. Zo'n klap waarvan je in één ruk wakker wordt. Laura, België is niet altijd even leuk. Buiten de Londense 3-daagse heb ik een behoorlijke tijd een dip gehad. Niet omdat ik de mindere kanten aan België begon te zien, maar omdat ik wist dat de helft van de minor erop zat en ik pretty soon weer naar huis moest. En dat was iets waar ik nog niet helemaal klaar voor was.

Op een gegeven moment moet je maar leven met het feit dat iets tijdelijk is en dat je er het beste van moet gaan maken. En dat is dan iets wat de adjustment phase moet zijn. Deze fase is wat mij betreft pre dip en post dip al bij mij ingetreden. Ik woonde in een top huis met veel (+/- 120) studenten. Er was omwille van die grootte een studentenvereniging aanwezig en daar werd ik ook snel lid van. Dat is mijn vorm van integreren/aanpassen/inwonen. Al snel had ik veel vrienden gemaakt die mij dus ook uit de dip/fase 2 hebben getrokken. Dus deze fase is niet de derde, maar eerder eentje die na een week of twee al ingetreden is en dan wellicht medio maart is overgegaan tot mastery phase.

In de laatste weken voor mijn vertrek heb ik wel echt het gevoel gehad dat ik mijn thuis ging verlaten. Dat was een erg goed gevoel (Tot de laatste twee dagen dan, maar goed). Ik kende de stad op mijn duimpje, had veel vrienden gemaakt en ik voelde me helemaal in mijn sas in Vlaanderen.

Nu ik thuis ben, ben ik nog steeds niet helemaal gewend aan het leven in Nederland zoals het was. Bij thuiskomst was ik ook alles behalve happy, want alles was hetzelfde, maar voelde totaal anders. Hier heb ik wel even moeite mee gehad en dus kan ik stellen dat ik wel een soort van reversed culture shock heb gehad. En het gekke is dat ik dacht dat alles hetzelfde was, maar ik ben niet hetzelfde. Dit betekent dat mijn blik op dingen maakt dat alles eigenlijk heel anders is. En dat het oude vernieuwen niet per se een negatief iets is, dus ik heb het behang van mijn slaapkamermuren gehaald en er een nieuwe kleur verf opgedaan. Nieuwe tijden, nieuwe kamer.

Inmiddels ben ik gelukkig niet meer in shock a la Pederson. Mijn nieuwe inzichten en ik gaan nu weer met volle kracht vooruit. En er is al een idee voor een komende studie/stage in het buitenland, dus wie weet blog ik over een tijdje wel vanuit een andere bestemming.