Één bak ellende

Zaterdagmiddag 4 april 2015, 13:50. De deur gaat open. Hoopvol kijk ik op. Nee, ik ben nog niet aan de beurt. De man met bomberjack, Nikes en Lonsdalepetje staat op en loopt achter de politieagent aan naar binnen. De deur gaat weer dicht. En het wachten gaat weer door.

Mensen komen en gaan. Allerlei gedachten gaan door mij heen. Wanneer zou ik eindelijk aan de beurt zijn? En wat gaat er gebeuren als ik door die deuren ga? Gelukkig heb ik mijn paspoort nog. Gaan ze mij überhaupt helpen hier? Hoe kom ik in godsnaam aan geld voor eten? O, wacht. Ik ben aan de beurt. De agent neemt mijn paspoort aan en maakt natuurlijk een grap over mijn Nederlandse nationaliteit. Ik wilde zeggen dat ik een Nederlander ben en dat ik mij afvroeg of ik dan hier aangifte moet doen of ook bij de ambassade. Het ging letterlijk zo:

De agent: “Paspoort alstublieft.”
Ik: “Alstublieft. Eh, ik ben een Nederlander..”
De agent: “Dat had ik al door ja” de agent lacht vermakelijk.

FLAHAUW. Ik mag ook nog eens niet mee naar binnen, dus zet ik mij weer neer op het plastic bankje wat voor geen meter zit. En opeens besef ik me: ik ben beroofd. Telefoon, rijbewijs, pinpas en €10,- (lees: al mijn) cash weg. Shit.

Ik staar even voor mij uit en word dan weer teruggetrokken door iemands stem. Het is Thomas, mijn Vlaamse huisgenoot, die tegen mij praat. Gelukkig ben ik niet alleen. Thomas is met mij mee naar het politiebureau gegaan, want ik had geen flauw idee waar dat bureau zou zijn. Daarnaast is het ook wel prettig dat ik er niet alleen hoef te wachten en er iemand meedenkt. Ik was namelijk te pissig voor woorden. Goed. Nog steeds zitten we te wachten. We maken wat grapjes totdat de agent ons eindelijk door de deuren laat gaan. De volgende wachtkamer in… Wat? Nog meer wachten? Is dit wachten in drie fases of zo?

Afijn, Thomas en ik gaan weer zitten en hervatten ons gesprek over van alles en nog wat. Opeens horen we een agent iets roepen. We kijken even op en praten al snel weer verder. Na een aantal keer dat geluid te horen, komen we erachter dat meneer de agent van achter de balie mijn achternaam roept. “VONK! VOOONK! VONK!” Oké, ja rustig. Ik wist niet dat ik op het voetbalveld stond. We staan op en lopen naar deur nummer twee, maar Thomas wordt tegengehouden. ‘Je bent meerderjarig toch?’ zegt meneer de o zo grappige deuragent sarcastisch tegen mij. Jemig, wat flauw. Alsof ik iemand nodig heb om mijn handje vast te houden. Maar goed, ik had geen zin om mijn ergernis te uiten. Ik kijk naar Thomas, haal mijn schouders op en loop dan toch maar verder. Ondertussen vraag ik me af waarom hij niet mee mag. Ten eerste: ik heb vast en zeker een tolk nodig, want ik versta die Belgen niet altijd of zij snappen mij niet. Ten tweede: wat als ik iets vergeet te vertellen of door te geven of simpelweg iets niet weet? Nou goed, het is niet anders.

Ik loop naar hokje twee, want dat werd mij geïnstrueerd en daar zit de agent die mij gaat helpen. Als ik dichterbij kom kan ik het bijna niet geloven. Een agent met een ronde buik en een mok koffie in zijn hand gaat aan de andere kant van het bureau zitten. Hij eet nog net geen donut, maar de opmerking ‘Poeh, ‘k heb daarjuist wat teveel gegeten’ maakt de afwezigheid van die donut weer helemaal goed. Welkom in de nieuwe aflevering van een Amerikaanse politieserie. Het maakt mij toch weer aan het lachen. En al gauw wordt mijn paspoort erbij gepakt om de eerste gegevens in te vullen. En daar gaan we weer. ‘Aaaah een Nederlander. Haha. Waar uit Nederland?’ Belgen vinden Nederlanders al hilarisch vanwege hun komaf. In ieder geval alle agenten in België.

Maar deze agent was vriendelijk, maakte wel wat ongemakkelijke grappen, maar dat is beter dan sarcastische agenten die kinderachtig doen en Thomas niet doorlaten. De agent vroeg wat afleidende vragen zoals ‘Spreek je dan ook Fries?’ en ‘Wat studeer je?’ en van mijn antwoord op die laatste vraag werd hij ineens zenuwachtig. Ge-wel-dig. Ik had even mijn binnenpret. Hij vroeg mij zelfs om het proces verbaal te controleren(waarop staat dat ik verhoord ben, huh? Dat gebeurt toch alleen bij criminelen?). Door deze agent vergat ik al mijn zorgen even.

Eenmaal weer thuis zat ik achter mijn laptop en ik raak meteen weer in paniek. Ik moet over tien dagen naar Londen met een klasgenoot, de vakantie is net begonnen en ik heb geen geld, geen bankpas, geen rijbewijs en geen telefoon of simkaart. Tot overmaat van ramp vertrekken bijna al mijn huisgenoten ook nog eens voor de volle twee weken vakantie naar hun ouders. Ik ben afgesloten van het thuisfront. Niemand is online op Skype. Normaal gesproken sms of bel ik dan even met Nederland, maar dat gaat dus ook niet. PIEP!

What happened?

Een idioot heeft in de nacht van vrijdag op zaterdag tijdens het stappen mijn jaszak leeggehaald, terwijl ik mijn jas aan had. Hoe durven ze? Ik had nog in mijn jaszak gevoeld of alles erin zat en tien minuten later was diezelfde jaszak leeg. Huilen! Normaal gesproken is het geen probleem om de hele boel te vervangen, maar ik zit in the middle of Nobelgiëwhere en mijn thuisfront kan niet even gauw langskomen. Kun je je voorstellen hoeveel haat ik even voelde jegens België? (compleet irrationeel natuurlijk, want mijn huisgenoten zijn uiterst leuke en behulpzame mensen) Wat heb ik gedaan? Ik ben vloekend en huilend naar huis gelopen (twee biertjes maken een hoop emoties los) en besloot toch maar even wat te gaan slapen, want opblijven heeft geen zin. Mijn familie gaat namelijk niet om vier uur ’s nachts op Skype verschijnen.

Zodra ik wakker werd, heb ik zo snel mogelijk de telefoon geleend van Alida, mijn Italiaanse huisgenoot met wie ik veel optrek. Ik probeerde contact te zoeken met mijn zus. Zij regelt alles voor mij in Nederland. Maar mijn lieftallige zus nam niet op. HELP!? Toen maar mijn moeder gebeld. En binnen vijf minuten zat mijn zus achter Skype bij mijn ouders. Huh? ‘Ja ik was toevallig in de buurt van pa en ma.’ Praise the Lord! Mijn zus hoorde mij aan en zei: ‘Oké. Niets onoverkomelijks, want zoals je weet ben ik overmorgen bij jou. Morgen koop ik een telefoon voor je en ik ga nu even je bankpas en simkaart laten blokkeren. Komt helemaal goed.’ Hele. Diepe. Zucht. Wat moet ik zonder mijn zus? Ik hoefde alleen nog maar mijn aangifte te regelen en allerlei papieren te scannen en door te mailen. Dus zo gezegd (en hierboven te lezen) zo gedaan. Vervolgens werd ik door mijn huisgenoot meegenomen om te gaan poolen en bowlen op zijn kosten. Wat een liefde. Mijn geloof in de Belgen kwam weer terug. En zo kwam alles toch weer tot een goed einde.